این مطلب مصاحبه خانم مریم بورقانی فراهانی با آقای ناصر فکوهی است که عیناً از سایت «انسان شناسی و فرهنگ» انتخاب و منتشر می شود. انتشار این مطلب در این وبلاگ به معنی تأیید همه مطالب نمی باشد اما خواندن آن مفید به نظر می آید.
پزشکان در جامعه ایران از جایگاه اجتماعی بالایی برخوردار بوده اند. چه طور به این جایگاه رسیدند؟ چرا جامعه ایرانی چنین احترامی برای این قشر قائل بود؟
نکات مربوط به افشاگری را به دو دسته می‌توان تقسیم کرد: اول این که چه زیرساخت‌هایی برای اجرای این سیاست لازم است، و دوم این که اجرای این سیستم چه آثار وتبعاتی می‌تواندداشته باشد.
در صورتی که یک کشور تصمیم به اجرای چنین سیاستی بگیرد در قدم اول نیاز به یک سیستم قضایی گسترده و دقیق دارد، یک نظام قضایی که در زمان کوتاه و با دقت به پرونده‌ها رسیدگی کند و پرونده‌ها درگیر بروکراسی و فساد در داخل سیستم قضایی نشود ، در رسیدگی به پرونده‌ها تبعیض نداشته باشد و به پرونده‌ها به سرعت رسیدگی کند. نکته قابل توجه دیگر نیاز به تربیت قضاتی است که در زمینه امور مربوط به سلامت بتوانند قضاوت و صدور حکم داشته باشند، قضاتی که در زمینه بهداشت و درمان تخصص داشته باشند و عدم آشنایی آنها به بخش بهداشت و درمان به احکام صادره لطمه نزند. ثانیا فرآیند رسیدگی به پروندها بدون اغماض و تبعیض باشد. شرکت‌ها و سازمان‌های بزرگ که صاحب نفوذ و ثروت هستند در بسیاری از موارد می‌توانند با تهدید و تطمیع، از افشاگری جلوگیری کنند و عملاً قانون افشاگری فقط در مورد تخلفات ریز و یا متوسط اجرایی شود که این خود می‌تواند منجر به بی‌عدالتی شود.
